رضا منتظری

علی ثقفی، در اولین تجربه کارگردانی خود سراغ مقطعی از زندگی معلم اخلاق فوتبال زنده یاد پرویز دهداری رفته و توانسته درامی ورزشی-تاریخی با عنوان پرویز خان را به تصویر بکشد که به دلیل روایت سرراست و دلنشینش مخاطب را با خود همراه و همدل می سازد. ثقفی در قالبی دراماتیک، مقطعی پرچالش از زندگی ورزشی این مربی فوتبال در دهه ۶۰ و روزگار مربی گری‌اش در تیم ملی را روایت می کند و با درایت و خلاقیت خاص خود تلاش می کند احساس همذات پنداری مخاطب را برانگیخته سازد. نکته قابل تأمل اینکه پرویز خان با درام قوی خود می تواند حتی مخاطبانی را که کمترین علاقه ای به ورزش فوتبال ندارند را درگیر داستان فیلمش کند.

این اثر سینمایی کاملا در راستای اهداف سینمای راهبردی و استراتژیک ساخته شده و حس غرور ملی را در مخاطبانش برانگیخته می کند. بدیهی است مفهوم غرور ملی سال‌ها است در سینمای کشورمان مهجور بوده و اینک ثقفی توانسته با اولین اثر سینمایی خود در قالب روایتی تاریخی ورزشی مخاطب را با آن درگیر کند.

در این روزگار که سینمای ایران یا پر شده از روایت‌های جشنواره پسند و روشنفکرانه یا کمدی‌های سطحی، سخیف و بی ارزش با بازیگران گیشه پسند، فیلمی مانند «پرویز خان» تحولی اساسی در سینمای کشور ایجاد کرده و خط بطلانی بر سینمای مرسوم رایج در کشور کشیده است که قطعا در صورت داشتن تبلیغاتی درست می تواند در اکران عمومی هم گیشه موفقی داشته باشد. مهم ترین نقطه قوت فیلم، بلاشک، بازی کم نظیر سعید پورصمیمی است که بار دیگر ثابت می کند توانایی خلق کاراکترهای جذاب و‌ نویی را دارد که پیش از این در سینما به آن ها پرداخت نشده است. پورصمیمی در ۸۰ سالگی همچون یک جوان عاشق سینما سرشار از استعداد و خلاقیت ایفای نقشی مهم و سنگین را بر دوش کشیده و یک تنه «پرویز خان» را به پیش می برد.

انتخاب سایر بازیگران فرعی فیلم نیز عالی است؛ ثقفی توانسته ترکیبی از چهره های جدید را در فیلمش گرد هم جمع کند که ضمن داشتن هنر بازیگری در ورزش فوتبال هم سررشته دارند و مهم تر از همه این ها شبیه دوران جوانی و نوجوانی بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران از جمله جواد زرینچه، احمدرضا عابدزاده، سیروس قایقران و… هستند.

چهره پردازی بی نظیر امید گلزاده و طراحی لباس آزاده قوام و طراحی صحنه محسن خدابخشی نیز از جمله نقاط قوت «پرویز خان» است که باعث شده فضای فیلم برای مخاطب بسیار باورپذیر شود.