سریال مستوران به کارگردانی سید جمال سیدحاتمی و مسعود آ‌ب‌پرور از پنج شنبه هفته گذشته روی آنتن شبکه یک رفته و روایت قصه‌هایش را آغاز کرده است. همان طور که از این مجموعه توقع می‌رفت، مستوران در قسمت‌های ابتدایی موفق شد به عنوان سریال قصه‌گو، توجه مخاطب را جلب کند و حس کنجکاوی او را درباره شخصیت‌ها و ماجراهای قصه برانگیزد. هفت قسمت ابتدایی این مجموعه را سیدحاتمی کارگردانی کرده و 19 قسمت دیگر فصل اول نتیجه کار آب‌پرور است.

معرفی خوب شخصیت‌ها

قسمت اول سریال، بیشتر به معرفی شخصیت‌ها، روابط میان آن‌ها و آشنایی مخاطب با فضای قصه و شهر «مستوران» گذشت. سریال از شخصیت «جهاندخت» به عنوان زنی حسود و خرافاتی و خانواده «لیث» به عنوان خانواده‌ای آگاه و خوشبخت، معرفی خوبی داشت و از همان ابتدا تماشاگر را با بخشی از ویژگی‌های این شخصیت‌ها و انگیزه‌هایشان آشنا و به این ترتیب او را با قصه همراه کرد.

سریال در قسمت دوم نیز ماجرای گم شدن «لطفعلی» کودک باهوش خانواده «لیث» را جذاب روایت کرد و قصه پیشرفت خوبی داشت. ماجراهای فانتزی داستان مانند امکان دیدن آینده در لوح به ارث رسیده از نیاکان و همچنین پرداختن به جادو، قصه این مجموعه را جذاب‌تر کرده است.

فضاسازی باورپذیر، بازی‌های خوب

«مستوران» زمان و مکان مشخصی ندارد. قصه در شهری خیالی به همین نام و حدود 500 سال قبل روایت می‌شود. سریال به واسطه طراحی خوب صحنه و لباس، فضایی متفاوت و قابل باور را در نظر مخاطب ساخته است. دیالوگ‌های «مستوران» نیز روان و قابل فهم است و ارتباط تماشاگر با قصه را سخت نکرده است.

فضای مجموعه «مستوران» و روایت قصه‌ها و افسانه‌های قدیمی، حضور راوی را در سریال می‌طلبد و نریشن‌های او نیز می‌تواند به قصه کمک کند.

رویا میرعلمی موفق شده کاراکتری قابل باور داشته باشد و وجوه منفی شخصیت خود را نمایش دهد. نازنین فراهانی و حمیدرضا آذرنگ نیز انتخاب‌های مناسبی برای کاراکترهای خود بوده‌اند. بیژن بنفشه‌خواه که بیشتر با نقش‌های کمدی شناخته می‌شود در این سریال نقشی متفاوت و جدی ایفا کرده، اما به دلیل حضور کوتاهش در دو قسمت ابتدایی، برای ارزیابی کار او باید منتظر پخش ادامه قصه ماند. رابعه اسکویی و علی دهکردی هم از بازیگران این مجموعه هستند که با گریم‌های بسیار متفاوتی در «مستوران» ظاهر شده‌اند. دهکردی هنوز وارد قصه نشده، اما گریم خوب رابعه اسکویی او را به یک جادوگر و رمال نزدیک کرده است.

به قلم: مائده کاشیان

منبع: روزنامه خراسان