مستوران، روایتی جذاب و فانتزی از افسانه های ایرانی است. این مجموعه به کارگردانی سیدجمال سیدحاتمی و مسعود آب پرور و تهیه کنندگی عطا پناهی، در استودیو بادبان تولید شده است.
در این مجموعه متفاوت که در بیش از 13 لوکیشن ساخته شده، بازیگرانی همچون حمیدرضا آذرنگ، نازنین فراهانی، علی دهکردی، رویا میرعلمی، بیژن بنفشه‌خواه، جواد انصافی، رابعه اسکویی و … به هنرنمایی پرداخته اند.
از نکات بارز سریال مستوران، می توان به طراحی لباس ها و گریم ویژه بازیگران سریال اشاره کرد. همچنین در این مجموعه، شاهد طراح صحنه و دکورهای تکراری شهرک سینمایی نخواهید بود و طراحی دکور مستوران، ویژه این سریال انجام شده است.
فصل اول سریال مستوران در 26 قسمت تهیه شده که در تابستان 1401 به روی آنتن شبکه اول سیما رفت.
احمد آباد مستوفی
ترکیب بازیگران مستوران به تنهایی کنجکاوی برانگیز است. از یک سو بازیگران کارکشته تئاتر مانند حمیدرضا آذرنگ، حمید ابراهیمی و رویا میرعلمی با کوله باری از تجربه در برابر دوربین قرار گرفته اند. از سویی دیگر، بازیگرانی مانند بیژن بنفشه خواه، جواد انصافی و رابعه اسکویی که پیش از این با نقش‌های طنز شناخته می‌شدند با نقش‌هایی کاملا جدی و بعضا منفی به میدان آمده اند و طوری بازی می‌کنند که کلیشه‌های رایج را ویران کرده اند. نازنین فراهانی و علی دهکردی و … هم با تجربیات متفاوت در آثار نمایشی تلویزیونی نقش‌های قابل توجهی در سریال دارند. مجموعه بازیگران مستوران نشان دهنده دستان پر سازندگان در استفاده از خبره ترین افراد در این زمینه است.
عبارات آغازین هر قسمت مستوران یعنی«یکی بود و یکی نبود…» با صدای ماندگار محمدرضا سرشار اجرا میشود. این صدا برای ایرانی‌های امروز بیش از هر چیز یادآور«قصه‌های ظهر جمعه» است. به طور کلی می‌توان گفت این سریال، ستایشی از جایگاه و اهمیت «قصه» در فرهنگ ایرانی است. آنچه «مستوران» را «مستوران» می‌کند اهمیت دادن به «داستان» و «قصه» است، سریال مستوران به مخاطب یادآوری می‌کند که اسطوره‌های مستتر در قصه‌های عامیانه ابطال‌ناپذیر هستند، و می‌توان آن‌ها را در حکم راهنمای جهان بدانیم. آن‌ها در مقام حقیقت‌های زنده بخشی انکارناپذیر از دین و آئین‌های ما را تشکیل می‌دهند که به واسطه زبان فارسی در جای جای زندگی امروزمان نیز جاری و زنده هستند.
سریال مستوران، تازه‌ترین تجربه بازیگری رویا میرعلمی، قصه‌های کهن ایرانی را با مولفه‌های دینی درهم آمیخته است و داستانی سرگرم کننده برای مخاطب تعریف می‌کند. یکی از نکات قابل توجه در این سریال، بازی متفاوت بازیگران از جمله رویا میرعلمی است. او در این سریال، نقش زنی به نام جهاندخت را بازی می کند که بر اثر یک اتفاق، فرزندش سقط شده است و دیگر قادر به بارداری نیست. این اتفاق، از او زنی حسود ساخته و به همین خاطر زمینه قتل پسر بچه باهوش شهر یعنی لطفعلی (با بازی علی دیده بان) را فراهم کرده. هرچند هنوز خبری از سرنوشت این پسربچه نیست اما فعلا دست جهاندخت به خون عمه خانم داستان آلوده شده است. تا همین جای مستوران، میرعلمی کاری که باید را انجام داده است. او همه ویژگی های درونی شخصیت را به شکل باورپذیر ارائه کرده و بدون توسل به زور اضافه، تصویری دقیق از کاراکتر پیش روی مخاطب قرار داده است. اهل فن می دانند انتقال احساساتی مثل حسادت، یکی از سخت ترین کارها برای هر بازیگری است. تبدیل این خصلت درونی به امری ملموس و عینی، باید به گونه ای انجام شود که بیننده آن را درک کند و در عین حال تصنعی نباشد. حسادت، همه ویژگی شخصیت جهاندخت نیست. او پس از قتل و نیز تصمیم برای کشتن لطفعلی، گرفتار تعارض درونی شده؛ از یک سو اسیر حسادت است و از سوی دیگر، نگران است مبادا لو برود و آبرویش میان مردمان شهر ریخته شود. حیران ماندن میان احساسات متناقص، از جهاندخت زنی تندخو، ترسو و پریشان ساخته و همه این ویژگی ها در بازی بازیگر عیان است.
در سریال مستوران، رویا میرعلمی موفق شده کاراکتری قابل باور داشته باشد و وجوه منفی شخصیت خود را نمایش دهد. نازنین فراهانی و حمیدرضا آذرنگ نیز انتخاب‌های مناسبی برای کاراکترهای خود بوده‌اند. بیژن بنفشه‌خواه که بیشتر با نقش‌های کمدی شناخته میشود در این سریال نقشی متفاوت و جدی ایفا کرده، اما به دلیل حضور کوتاهش در دو قسمت ابتدایی، برای ارزیابی کار او باید منتظر پخش ادامه قصه ماند. رابعه اسکویی و علی دهکردی هم از بازیگران این مجموعه هستند که با گریم‌های بسیار متفاوتی در «مستوران» ظاهر شده‌اند. دهکردی هنوز وارد قصه نشده، اما گریم خوب رابعه اسکویی او را به یک جادوگر و رمال نزدیک کرده است.
«مستوران» زمان و مکان مشخصی ندارد. قصه در شهری خیالی به همین نام و حدود 500 سال قبل روایت میشود. سریال به واسطه طراحی خوب صحنه و لباس، فضایی متفاوت و قابل باور را در نظر مخاطب ساخته است. دیالوگ‌های «مستوران» نیز روان و قابل فهم است و ارتباط تماشاگر با قصه را سخت نکرده است. فضای مجموعه «مستوران» و روایت قصه‌ها و افسانه‌های قدیمی، حضور راوی را در سریال می‌طلبد و نریشن‌های او نیز می‌تواند به قصه کمک کند.
سریال مستوران به کارگردانی سید جمال سیدحاتمی و مسعود آبپرور از پنج شنبه هفته گذشته روی آنتن شبکه یک رفته و روایت قصه‌هایش را آغاز کرده است. همان طور که از این مجموعه توقع می‌رفت، مستوران در قسمت‌های ابتدایی موفق شد به عنوان سریال قصه‌گو، توجه مخاطب را جلب کند و حس کنجکاوی او را درباره شخصیت‌ها و ماجراهای قصه برانگیزد. هفت قسمت ابتدایی این مجموعه را سیدحاتمی کارگردانی کرده و 19 قسمت دیگر فصل اول نتیجه کار آبپرور است. قسمت اول سریال، بیشتر به معرفی شخصیت‌ها، روابط میان آن‌ها و آشنایی مخاطب با فضای قصه و شهر «مستوران» گذشت. سریال از شخصیت «جهاندخت» به عنوان زنی حسود و خرافاتی و خانواده «لیث» به عنوان خانواده‌ای آگاه و خوشبخت، معرفی خوبی داشت و از همان ابتدا تماشاگر را با بخشی از ویژگی‌های این شخصیت‌ها و انگیزه‌هایشان آشنا و به این ترتیب او را با قصه همراه کرد. سریال در قسمت دوم نیز ماجرای گم شدن «لطفعلی» کودک باهوش خانواده «لیث» را جذاب روایت کرد و قصه پیشرفت خوبی داشت. ماجراهای فانتزی داستان مانند امکان دیدن آینده در لوح به ارث رسیده از نیاکان و همچنین پرداختن به جادو، قصه این مجموعه را جذاب‌تر کرده است.
نظر خود را برای ما ارسال کنید.
مستوران سریالی خوش ساخت پر کشش است که همچون داستان های هزار و یک شب برای شب بعد تورا به فکر فرو میبرد و بیدار نگه میدارد فیلم نامه قوی و بازیگران قویتر به غنای اثر میافزایند گاهی ریتم داستان بسیار کند است که از حوصله میکاهد مثل ماجرای ده کوتوله ها و ماحرای تب گاهی ریتم چنان تند میشود که اصل داستان گم میشود و بیننده سردرگم مثل ماجرای سوده و اسارت لطفعلی و عشق صولت و غزال و دسیسه شاور …سالها پیش احساسی که در دیدن سلطان و شعبان و گرگ ها داشتم در دیدن مستوران بار دیگر برایم زنده شد و احساسات پیری ام را به جوانی گره زد امیدوارم فصل دوم این سریال فصل ختام اما پایانی بر ساخت اینگونه سریالها نباشد
عالی بود
اولین دفعه هست که در رسانه ملی اثری پخش میشه تعلیق روایت پر کشش را در دستور کارش قرار میده به غیر کار کارگردان که عموماً کارهای تاریخی مذهبی می سازه قبل از مستوران کشش و تعلیق در روایت داستان در اثار سینما و تلویزیون ما غایب هست. جایی به نقل از کارگردان آمریکایی هیچکاک خوانده بودم که می گفت زمانی که اطلاعات مخاطب از شخصیت اصلی اثر بیشتر باشه تعلیق به وجود میاد. من الان که دارم این نظر می نویسم قسمت سه ی کار پخش شده به نظر من از قسمت چهار این اثر پتانسیل خوبی برای ایجاد تعلیق جهت جذاب تر شدن اثر داره باید ببینیم چیکار می کنه پایان بندی قسمت سوم که خیلی پتانسیل این اتفاق را برای قسمت بعد داره.